Toen de dag van de bevalling aanbrak, bracht Elisabet een zoon ter wereld. Haar buren en familieleden hoorden hoe barmhartig de Heere voor haar was geweest, en ze verheugden zich samen met haar! ( Lucas 1: 58 )
De Heere had tegen Mozes gezegd: als een vrouw een kind baart, en het is een jongen, blijft zij zeven dagen onrein. Op de achtste dag moet het kind besneden worden. ( Leviticus 12 ) De besnijdenis was een feestelijk ritueel waarbij buren, familie en bekenden werden uitgenodigd. Het protocol lag tot in detail vast, ook de naamgeving. De buren en verwanten wisten precies hoe het kind genoemd zou worden, ze spraken al enthousiast zijn naam uit: “ Zacharias! ” Natuurlijk, vanzelfsprekend! Het kind zou naar zijn vader vernoemd worden. Maar Elisabeth zei: “ Nee, absoluut niet! Johannes zal hij heten! “ Iedereen zei tegen haar: “ Maar Elisabet, er is niemand in je familie die zo heet! “ Vragend werd Zacharias gewenkt. Hij zou zijn gezag laten gelden en de juiste naam kiezen. Ze wisten natuurlijk allang dat hij niets kon zeggen, en wilden hem bevestigend laten knikken.
Johannes eiste een schrijftablet. Dat waren kleitabletten waarop met miniscuul spijkerschrift een tekst werd geschreven. Met een driehoekige spijker drukte men voorzichtig tekens en letters in een plak zachte klei. Was deze tekst eenmaal opgedroogd dan kon het schrift voor altijd bewaard blijven. Soms werden er ook potscherven gebruikt om korte aantekeningen op te krassen. Potscherven waren zoiets als de kladblaadjes van nu.
“ JOHANNES IS ZIJN NAAM” kraste Zacharias in de kleitablet. Iedereen keek hem stomverbaasd aan. Maar op hetzelfde ogenblik werd de verlamming van zijn mond en tong losgemaakt.
De Heilige Geest kwam nu ook over Zacharias! Hij loofde en prees God want de Geest van de profetie werd vaardig over hem! Hij begon bij het belangrijkste, bij de Messias!
“ Geprezen zij de Heere, de God van Israël! Hij heeft Zich om Zijn volk bekommerd, en het verlost! Een Reddende kracht heeft Hij voor ons opgewekt uit het huis van David, Zijn dienaar. In het Oude Testament betekende een boodschap van God een uiting van Zijn genade, of van Zijn oordeel. Maar nu betekende het de komst van de Verlosser Zelf!
De Verlosser zou verlossing van zonde brengen. Deze verlossing zou het volk inzicht geven hoe zij sociaal en moreel gezien zouden moeten leven. Er zou een beter leven komen voor het onderdrukte volk van Israël.
“ Zoals Hij van oudsher heeft beloofd door de mond van Zijn heilige profeten. Bevrijd zouden we worden van onze vijanden, gered uit de greep van allen die ons haten!” Van haat en oordeel wisten de Joden alles af! Al sinds hun onderdrukking in Egypte, in de lange jaren van de Richteren, maar ook tijdens de regering van veel goddeloze koningen. Toen de Heere het uiteindelijk moe was om te waarschuwen had Hij hen laten verdrukken. Ze werden weggevoerd in ballingschap en alle hoop op betere tijden was weggevloeid uit de harten van de weinigen die de Heere trouw gebleven waren.
De aankondigingen door Gabriël aan Maria en Elisabet gedaan hadden de oude profetieën weer tot leven gebracht. Zacharias moet veel tijd gehad hebben om na te denken tijdens zijn gedwongen periode van zwijgen. De Heere zal Zijn kind niet in de steek gelaten hebben, en heeft hem door Zijn Geest laten zien wat uit zijn mond rolt! Zacharias bejubeld het volmaakte patroon van Gods Raadsplan! Het genadeverbond wordt Werkelijkheid!
Nu toont Hij Zich barmhartig jegens onze voorouders en herinnert Hij Zich Zijn heilig verbond. De eed die Hij gezworen heeft aan Abraham onze vader. Dat wij, ontkomen aan onze vijanden Hem zouden dienen! Toegewijd en oprecht! Altijd levend in Zijn nabijheid!
Jezus is Degene Die Zijn kinderen een vollediger en diepgaander Exodus zou laten doormaken dan eens Mozes dat gedaan had!
Zacharias zweeg even, en keek neer op zijn zoon Johannes. “ En jij kind, zult een profeet van de Allerhoogste genoemd worden. Want je zult voor de Heere uitgaan om de weg voor Hem gereed te maken, en om Zijn volk bekend te maken met hun redding! Gods mededogen en barmhartigheid moesten via woorden bekend gemaakt worden aan het volk van Israël.
Johannes mocht het Licht aansteken in de gitzwarte duisternis die ontstaan was na de deportatie van het volk Israël.
“ Dankzij de liefdevolle barmhartigheid van onze God zal het stralende Licht uit de hemel over ons opgaan. Het zal verschijnen aan allen die leven in duisternis, en verkeren in de schaduw van de dood. Zodat we onze voeten kunnen zetten op de Weg van de Vrede! “ Als een heldere ster zou de Messias Zijn licht komen brengen en Gods volk leiden. Het licht is in het Oude Testament een symbool voor de aanwezigheid van God, of van Zijn redding. ( Exodus 13: 21 / psalm 27: 1 )
Sprakeloos had iedereen Zacharias aangehoord. Alle omwonenden waren diep onder de indruk en in heel het bergland van Judea werd veel gesproken over deze gebeurtenissen. Iedereen die het hoorde bleef er over nadenken en vroeg zich af: “ Hoe zal het verdergaan met dit kind? “ Want de machtige hand van de Heere beschermde het! ( Lucas 1: 66 )
Johannes groeide op en werd gesterkt door de Heilige Geest. Hij leefde in de woestijn tot de dag aanbrak waarop hij zich kenbaar maakte aan het volk van Israël. Gods kinderen die voor een speciale roeping bruikbaar gemaakt werden verkeerden vaak een tijdlang in eenzame afzondering. Maar eenzaam, dat waren zij niet! Hun Geest werd toebereid, geworteld en gefundeerd in God. Prachtige taak die Johannes uit mocht gaan voeren. Gelukkig maar dat niemand nog besefte dat het hem zijn hoofd zou kosten. Wat een moeilijk lot hebben veel leerlingen en profeten van de Heere Jezus gehad. Maar hoe groot de heerlijkheid is waarin zij zich nu bevinden is nog door geen oog gezien, door geen oor gehoord, en in geen enkel mensenhart opgeklommen. Deze heerlijke plaats is door de Messias voor hen toebereid en niemand zal ze daar ooit nog kunnen kwaaddoen. ( 1 Kor. 2: 9 )
