Exodus 19 : 1 – 14

Exodus 19 vormt een inleiding op de plechtigheid van de wetgeving aan het volk van God. Israël bevond zich aan de voet van de Sinaï, de plaats waar de Heere Zich op grootse wijze aan Zijn volk zou openbaren. Het verhaal over de gebeurtenissen zoals die zich hier afspeelden wordt voorafgegaan door een dubbele inleiding. Aan de ene kant herinnert de Heere Mozes en Zijn volk aan de grote daden die Hij heeft verricht om Israël te bevrijden, en kondigt Hij Zijn plan voor een verbond met Zijn volk aan. Plannen waarmee het volk instemt. Aan de andere kant geeft God aanwijzingen over de manier waarop Israël zich moet voorbereiden op de ontmoeting met hun God. Het verhaal over de verschijning van de Heere op de berg Sinaï geeft aan hoe schrikwekkend en heilig de God van Israël is. Het volk realiseert zich dat en beeft, omdat de mensen met een intensiteit die nooit eeder zo sterk was de aanwezigheid van de Elohim ervaren. De openbaring van de Elohim vormt een van de twee aspecten van de Goddelijke openbaring. Het andere aspect is de bekendmaking van Zijn wet. 

Het was drie maanden geleden dat het volk Israël uit Egypte vertrokken was. Het volk naderde de hoogste bergketen van Israël, de plaats van de dagtekening die de Heere gemaakt had om Zijn volk te bezoeken. God verkoos een hoge berg in een dorre onvruchtbare woestijn boven steden, paleizen en schitterende gebouwen. Daar, op de Sinaï wilde Hij Zijn verbond sluiten, nergens anders. Mozes werd op de berg geroepen. ‘ Zeg tegen het volk van Jakob, laat de kinderen van Israël weten hoe Ik ben opgetreden tegen Egypte, en hoe Ik je op adelaarsvleugels gedragen heb, en je hier bij Mij heb gebracht. Als je Mijn woorden ter harte neemt, en je aan het verbond met Mij houdt, zul je een kostbaar bezit voor Mij zijn, een heilig volk. Breng deze woorden over aan Israël. ‘ 

Het verbond van de Sinaï tussen de Heere en Israël ligt in het verlengde van het verbond dat God eens met Abraham, Isaak, en Jakob sloot. ( Gen. 15 en 17 ) Het verbond eiste gehoorzaamheid van het volk. Het was een verbond volgens het model van de verbintenissen die in het Oude Nabije Oosten bestonden tussen suzereinen en vazallen. Israël werd door het verbond van de Sinaï het vazalvolk van de Heere, en Hij werd de God van het volk. Niemand minder dan God Zelf bepaalde de voorwaarden voor dit verbond, zoals suzereinen dat ook deden. 

De Heere wilde dat Israël het persoonlijk, kostbaar bezit van Hem zou zijn, en Zijn persoonlijk vermogen zou vormen. In 1 Kronieken 29 : 3 en Prediker 2 : 8 wordt deze zelfde uitdrukking gebruikt voor de koninklijke schatkist. Oorspronkelijk duidde deze uitdrukking waarschijnlijk op het deel van de buit dat het stamhoofd – de suzerein – voor zichzelf hield. Deze uitdrukking wordt ook gebruikt voor het volk van Israël in Deut. 7 ; 6 / 14 : 2 / 26 : 18 / Psalm 135: 4 / Mal. 3 : 17 ) en sluit aan bij het motief van de verkiezing van God, die gesproken heeft dat de hele aarde Hem toebehoort. 

Israël zou het koninkrijk worden waarvan de Heere Koning zou zijn. ( Num. 23 : 21 / Deut. 33 : 5 ) Een volk van priesters zouden ze zijn, een volk dat de Heere dienen zou om Hem Goddelijke eer te bewijzen. Deze uitspraken en titels zijn overgezet en toegepast op de kerk van alle eeuwen in Titus 2 : 14 / 1 Petrus 2 : 9 / Openbaringen 1 : 6 / 5 : 10 ) 

Mozes de man van God bracht trouw de boodschap van zijn God over. Hij sprak daarmee tot het geweten van het volk dat aan zijn leiding en zorgen was toevertrouwd. En de Israëlieten stemden bereidwillig in met het voorgestelde verbond. ‘ We zullen alles doen wat de Heere heeft gezegd! ‘ riepen ze. 

 

En zo gaf Mozes het antwoord van het volk weer door aan de Elohim.Mozes was hiermee een lichtend beeld van Jezus Christus, die als Profeet Gods wil aan de mensen openbaarde, en bovendien tot op de dag van vandaag als een Priester de geestelijke offeranden van Zijn verkoren kinderen aan Zijn Vader laat zien. Christus, de gezegende Scheidsman, die Zijn hand op ons legt!