Op een avond waren we slingers aan het ophangen, want morgen zou onze jongste drie worden. De deurbel gaat… De huisarts staat op de stoep. O, ja, dat onderzoek…
“Het spijt me, we hebben een moeilijk bericht voor u. Er is een tumor ontdekt, maar daar is gelukkig veel aan te doen tegenwoordig.“ Met die woorden begon een nieuwe fase in ons leven. Alles wat tot dan toe vanzelfsprekend was geweest, onze toekomstdromen, onze droom samen onze kinderen groot te zien worden, alles valt in duigen, staat op losse schroeven. Gaat dat allemaal niet door?
Als nooit tevoren beseften we hoe kwetsbaar en bijzonder het leven is. Samen met mijn lieve, warme, vrolijke echtgenoot met zijn positieve levensinslag begon de zoektocht naar het zo lang mogelijk behouden van mijn gezondheid. Gezonde voeding, voedingssupplementen, bezoeken aan doktoren en specialisten volgden. Dat was het waar wij zo aan de buitenkant mee bezig waren. De stroom kaarten en andere attenties die onze brievenbus gedurig vulde was voor ons een teken hoe intensief de gemeente met ons meeleefde.
Maar binnen in ons hart was er ook iets begonnen. Het was de zoektocht hoe wij in dit niemandsland van hoop en vrees, van bloedwaarden en CT- scans, van leven en dood onze reis zeker zouden mogen gaan. De vraag die ons heel duidelijk voor ogen stond was: Waar gaat het nu echt om in ons bestaan hier op aarde? Relatieve dingen hebben geen waarde meer. Ze vallen je uit de handen. Ze lossen op in de werkelijkheid van afscheid moeten nemen van het leven.
Als we in onze auto door het landschap rijden, dan denk ik vaak: “Zal ik dit uitzicht nog terug zien, of niet meer? Zal ik hier nog langsrijden of was ik er voor de laatste keer?” De dood reist altijd met ons mee en zit op onze schouder. Gewone gesprekken blijven doorgaan. We moeten nog steeds boodschappen doen. Maar daarnaast moeten we ook nadenken over vragen die te maken hebben met het afscheid van het leven. Soms zijn we allemaal zo moe dat we ons een dag ziek moeten melden. Morgen is onzeker.
Je gezin loslaten, als je nog met alle vezels van je lichaam en ziel aan hen verbonden bent, dat is intens moeilijk. De wereld om je heen raast voorbij. Soms willen we iedereen wel toeroepen: “Ga je niet te hard? Je leven kan heel anders verlopen dan je denkt, realiseer je je dat wel?” Toch is er die heerlijke zekerheid dat God bestaat. Hij ziet ons! Ook in deze strijd hoeven we niet alleen te gaan. In afhankelijkheid van Hem hebben we kracht om vandaag ons leven te leven voor Zijn Aangezicht. God zal voor ons zorgen. Ik ben liever ziek met God dan gezond zonder Hem. Al zou de duivel mij een miljoen bieden, ik zou niet willen ruilen.
Daarom ook voor ons het huwelijksweekend, als de Heere het geeft. We zijn op deze aarde om Hem te dienen. We willen zo graag dat alle echtparen van de gemeente zich aanmelden. Als het goed gaat, maar ook als het helemaal niet goed gaat in hun huwelijk. Dit weekend kan een opstap zijn naar andere hulp. Het kan ook een eyeopener zijn. Hoeveel gewoonten slijten er niet langzaam in en zijn bijna niet meer terug te draaien? Je ontmoet andere stellen die het misschien nog wel moeilijker hebben, of weer met iets heel anders worstelen in hun relatie. Iedereen heeft wel wat! De eigenlijke kracht van mensen is bijna altijd een gebrek geweest dat ze door genade tot een kwaliteit hebben omgebogen. De Bijbel zegt het zo: “Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht. “
Meldt u zich ook aan voor ons huwelijksweekend? We hopen u te mogen ontmoeten.
