Carine en ik hebben nu twee jaar verkering. Onze eerste ontmoeting zal ik nooit vergeten! Ze viel me op. Ik vond haar bijzonder, met die kleur haar. Ze keek vrolijk en toch een beetje serieus. Ik wist niet op welke studentenvereniging ze zat. Zelf zat ik op Depositum Custodi. Voorzichtig informeerde ik eens bij mijn vrienden. Ze wisten alleen dat ze in het bestuur van haar vereniging had gezeten en een vlotte spreker was. De moed zakte mij in de schoenen. “Niet aan beginnen man”, hield ik mezelf voor, diep doordrongen van het feit dat ik slechts stamelend mijn aandeel in discussies leverde. Ze zou me nooit zien staan als ze me één keer had gehoord. “Maar ze hoeft je toch niet te horen? Stuur haar een uitnodiging voor de eindejaarsbijeenkomst. Daar wordt een mooi referaat gehouden en verder zingen we nog wat. Dat kun je geweldig“ moedigde mijn beste vriend me aan. Ik zag het totaal niet zitten. Maar ik kon er niets aan doen, het meisje week niet uit mijn gedachten. “Je moet bidden om een vrouw die de Heere vreest” zeiden mijn ouders altijd. Zou zij zo zijn? Al piekerend kwam ik de week door, maar uiteindelijk loste het probleem zich vanzelf op.
Ik zat te werken in de universiteitsbibliotheek toen ze binnenkwam! Onbewust van mijn aanwezigheid zocht ze in de schappen naar een boek. Even later sjouwde ze langs met een enorm dik exemplaar. Ze zocht een werkplek, schuin tegenover mij. Ik keek over mijn boeken en probeerde de titel te ontcijferen.“Consuminderen met kinderen” luidde de titel. Niet te geloven! Dit had ik totaal niet verwacht! Ineens leek alles mij gewoner en werd zij bereikbaarder. En daar was de gelegenheid! Ik zag op haar computerscherm haar mailadres verschijnen. Dat had ik in een seconde genoteerd. Ik opende een nieuwe mail en schreef: “Dag meisje met het rode haar. Ik zie je vaker maar ken je niet. Je wilt consuminderen met kinderen, dat spreekt mij enorm aan. Zou jij mij hier iets meer over willen vertellen alsjeblieft?” En zo begon het.
Nu hebben we al twee jaar verkering. Onze studies zijn bijna afgerond. We willen graag trouwen. We kennen elkaar al aardig goed. Maar soms gebeuren er van die dingen dat ik denk: “vrouwen!, ik zal ze nooit begrijpen”. Dan zegt ze de ene dag dit, de andere dag precies het tegenovergestelde. Soms lijkt ze heel logisch, normaal en begrijpelijk. Maar dan…, ik weet niet wat ik fout doe, ineens verandert mijn lief in een zuurpruim! Verbijsterd vraag ik me af: “wat is er gebeurd?”. Heb ik iets verkeerd gedaan? Moet ik proberen het op te lossen of moet ik hard wegrennen? Is er een code? Of een reden? En waarom zo snel, die verandering in haar humeur ?
Laatst zaten we in de auto op weg naar onze ouders en wilde ze praten. Mijn gespreksonderwerpen waren op. Ik was moe en had een belangrijk tentamen gedaan. Ik wist niets meer te zeggen, maar ze wilde toch praten. Uiteindelijk zei ik het maar gewoon. “Sorry, Carine, maar ik zou niet weten waar ik het nu over moet hebben met je.“ Met open mond staarde ze me aan. En bracht er na enkele minuten zwaarbeladen stilte uit: “Maar hoe moeten we dan óóit een leven lang met elkaar doorbrengen?“ Ik wist het ook niet. Toch wilde ik niets liever dan met haar, met Carine, trouwen, en zelfs ook praten! Maar, zou je dat dan kunnen leren misschien?
Ons huwelijksweekend is ook voor stellen met trouwplannen. Van harte welkom!
N.B. HET HUWELIJKSWEEKEND IN MAART 2016 IS ALLEEN VOOR GETROUWDE STELLEN!
