De wekker gaat, half 6, is het echt alweer zo laat? Maandagmorgen vroeg. Naast mij hoor ik een zacht snurkgeluid. Marijn slaapt alsof hij nog een halve nacht voor de boeg heeft. Beneden hoor ik de jongens al scharrelen. Keukenkastjes worden geopend en dichtgeslagen, niet al te zacht vanzelf. Straks trekt Marijn op het vriendelijk wekgeluid van zijn mobiel in een vaartje een trui aan en gaan we samen naar beneden, waar onze twee studerende zonen intussen bijna gereed zijn om de deur uit te gaan.
Met z`n allen lezen we Psalm 127. Vergeefs is het als je vroeg opstaat en laat opblijft zonder de zegen van de Heere. Hij geeft het Zijn beminden als in de slaap. Niet IN de slaap zei mijn vader er altijd direct achteraan.
Zouden ze het horen? Floris gaapt en Matthijs kijkt stiekem op zijn mobiel.
“Zit alles in jullie tassen jongens? “Vanuit mijn ooghoeken zie ik nog een stukje trui uit de tas van Floris komen. “Sure mam! geen zorgen, daar denken we heus wel aan! Dag lieverd!“ Nog even een knuffel, een rasperige jongenswang tegen mijn gezicht en daar gaan ze weer, voor een week. Ze proppen hun bagage achterin de kofferbak en hun nog ietwat slaperige vader brengt ze naar het station.
Had ik toch die tassen niet even moeten controleren? Niet vergeten dat Matthijs woensdag voor de eerste keer stage gaat lopen en heel spannend dat Floris vrijdag zijn eerste tentamen heeft. “50 procent zakt mam! Ik hoop maar dat ik het ga halen. Ik heb me suf geleerd. Je komt er nu echt niet meer met een beetje freewheelen.“
Voordat ik zelf naar mijn werk ga overzie ik het slagveld. Daar doet ons huis wel aan denken als ze allemaal thuis geweest zijn in het weekend. Wat kan ik nog doen voordat ik zelf weg moet naar mijn werk? Ik zucht en denk na. Sommige vrouwen hebben keurige kasten waar alle kleren op kleur liggen en van die vierkante stapels handdoeken Voor mij is dat een ideaal. Het is ook altijd weer een prettige verrassing voor mijn man dat zijn overhemd gestreken is en er twee dezelfde sokken uit het rolletje komen. Gelukkig maar dat dit voor hem totaal geen probleem is! Nu onze vier kinderen allemaal studeren gaan dit soort zaken mij overigens steeds beter af.
Het is geen onwil, maar er komt steeds iets tussen als ik wil gaan strijken, dat is het. Om over al die andere zaken nog maar niet te spreken! Ik heb altijd plannen in mijn hoofd en dromen en dingen die eerst nog even moeten gebeuren. Of ik denk ineens aan een bepaald gedeelte uit een boek of uit de Bijbel. Dan ga ik het opzoeken. Anders vergeet ik het weer namelijk.
Marijn komt terug, ik zet een bakje koffie voor ons samen en we gaan nog even aan de keukentafel zitten. “Heb jij veel te doen, deze week? “ Als we onze agenda’s trekken zien we dat onze persoonlijke afspraken zoveel tijd in beslag nemen dat er eigenlijk geen leeg plekje voor ons tweetjes openblijft . Niet meer dan de gewone zaken, zoals koffie drinken, eten en een wandelingetje zo hier en daar.
Eigenlijk hadden we gedacht dat het er héél anders uit zou zien als onze kinderen de deur uit zouden gaan. We zouden zeeën van tijd krijgen voor elkaar en we zouden een super georganiseerd huishouden hebben ook. De auto zou altijd gewassen zijn op zondag en al onze familieleden zouden op tijd bezocht worden. De kinderen zouden altijd in mijn gedachten zijn en Marijn zou steeds bovenaan mijn lijstje staan.
Toch maar eens aanmelden voor het huwelijksweekend?
Misschien zijn er meer mensen die niet perfect zijn. Dat zou toch kunnen? Ik hoop het maar…
