De schepping, hoe ging het verder? ( 2 )

Toen de mens en zijn vrouw God de Heer in de koelte van de avondwind door de tuin van Eden hoorden wandelen, verborgen zij zich tussen de bomen. De transparantie die tussen God en hen een volkomen natuurlijk gegeven was geweest, was verdwenen. Geen sprankeltje blijdschap meer in hun hart. Voortaan zouden zij zich ten opzichte van hun Maker onwaardig en schuldig voelen. Zij gaven toe aan hun impuls om van God weg te vluchten, en verstopten zich tussen de bomen. Wat een treurige verandering.
“ Adam, waar ben je?” vroeg God. Er was geen ontkomen aan.  “ Ik hoorde Uw stem, en verstopte mij omdat ik bang werd, want ik ben naakt. “ zei Adam stil. Geen woord over zijn ongehoorzaamheid, geen belijdenis van schuld. Maar God vroeg verder. 
“ Wie heeft je dat verteld? Heb je van de verboden boom gegeten? “ Direct bleek  de waarheid. “ De vrouw die U gaf, om mij te helpen, heeft mij vruchten van de verboden boom gegeven, en ik heb gegeten.”  antwoordde Adam. Indirect gaf Adam God de schuld, terwijl hij Eva afviel.

“ Waarom heb je dat gedaan? “ vroeg God – die in een Rechter veranderd was – aan Eva.
Eva antwoordde op precies dezelfde manier als haar man dat had gedaan. “  De slang heeft me misleid, en toen heb ik van de vruchten van de verboden boom gegeten. “ Geen schaamte, en geen schuld. 
“ Vervloekt ben je dat je dit gedaan hebt! “ zei God heel hard.
Wat een genade, Hij zei het alleen tegen de slang.
Adam en Eva zouden veroordeeld worden, maar niet vervloekt. 
“ Voortaan zal het vee je mijden, je zult op je buik gaan en stof eten. Je hele leven lang. Vijandschap sticht Ik tussen jou en de vrouw. Tussen jouw nageslacht, en dat van haar. Zij verbrijzelen je kop. Jij bijt hen in de hiel ” zei God. 

Eva`s nageslacht zou bestaan uit nakomelingen die de innerlijke drang zouden voelen om te strijden tegen de verleidende invloeden van de macht van zonde, ongehoorzaamheid, en duisternis. Het nageslacht van de slang zou bestaan uit volgers die het duistere spel van de satan mee zouden spelen. Ze zouden steeds alles doen waartoe de slang hen aan zou zetten. Dat zou niet veel moois zijn. Door de sinistere plannen van de duivel zouden moord en doodslag niet meer ophouden.
Dood en verderf? Verwoesting en vloek? Was het einde van de wereld gekomen? Zou God Zijn kunstwerk als een mislukte tekening verfrommelen, verscheuren en vernietigen? Was het  gedaan met de mens?

Nee, het was niet voorbij. Eva`s nageslacht zou de satan zijn kop vermorzelen. Satan zou tot niet meer in staat blijken dan het vermorzelen van de verzenen van de mens. Toch hield deze uitspraak van de Heere een duistere dualiteit in zich. Jaren, zelfs eeuwen van strijd op leven en dood waren begonnen.

“ Je zwangerschap maak ik tot een zware last. Zwoegen zul je als je baart. Je zult je man begeren, en hij zal macht over je uitoefenen. ” Het mooie huwelijka werd aangetast. De vrouw die als een kostbaar deel van haar man uit zijn rib was gemaakt , zou zich niet langer thuis voelen op de plaats die God voor haar had bedacht.  Dualiteit en onenigheid zouden de mooiste Paradijsbloem van de Hof van Eden aantasten.

 “ Je hebt naar je vrouw geluisterd. Je at van de verboden boom.  Vervloekt is de aarde om wat jij gedaan hebt. Je zult je hele leven lang zwoegen om haar opbrengsten in te zamelen en te genieten.  De opschietende gewassen zullen vol staan met doornen en distels. Die zul je moeten verwijderen voordat je ook maar één aar zult kunnen oogsten.” zei God.
” Zweten zul je voor je dagelijks brood. Van dag tot dag en van jaar tot jaar. Totdat je terug zult keren tot het stof van de aarde waar je uit genomen bent.  Je was stof, en zult weer stof worden. ” 

Eeuwig leven? Zijn als God?
Ze hadden de leugen geloofd. En hun goede Schepper verraden.
Gods waarheid hadden ze zomaar verloren laten gaan. 
Adam  en Eva hadden niets meer te zeggen. Adam zou zijn vrouw  later de naam van haar roeping geven. “ Moeder van alle levenden, Eva” zei hij. Daar zat toch nog iets van hoop in. Van troost, en van verwachting.