Al meer dan tien jaar lang hebben wij pleegkinderen. Allerlei kids zijn ons huis binnengegaan en hebben het weer verlaten. Na elke plaatsing zeggen we tegen elkaar “ Nu waren het de laatste! “ Tot de telefoon overgaat en Jeugdzorg ons een nieuw probleem voorlegt. Binnen no time wordt er behangen, geverfd en worden er nieuwe dekbedovertrekken aangeschaft. Nooit zullen we de woorden van de Heere vergeten: ” Wie één van deze kleinen in Mijn Naam ontvangt, die ontvangt Mij.”
Onverwacht komen twee kleine jongens ons gezin binnen. Nog maar acht en tien jaar oud. Erg klein dus!
Terwijl ze binnenkomen gebeurt er iets met ons hart. We voelen een intens medelijden met deze jochies. Zoveel onzekerheden, en zo weinig vastigheid over hun toekomst! Wat kunnen wij doen om dit zo snel mogelijk minder schrijnend te maken? Best veel! Een gezellige jongenskamer met vrolijke dekbedden en gezellige boeken. Frans koopt een leuk Legopakket voor de boys. We hebben nog een enorme Legodoos van onze eigen kinderen, die wordt vanuit de opslag weggeplukt en in hun nieuwe kamer gezet.
Daar wordt heerlijk mee gespeeld. Een spelletje doen vinden ze ook leuk. Nu gaan ze even naar hun slaapkamer……….. maar help! Wat gebeurt er ? Een grote klap! Gevolgd door een hartverscheurend gebrul! We vliegen overeind en rennen de trap af naar de plaats des onheils. Daar aangekomen zien we het direct: de arm van de jongste ziet er vreemd uit, die is gebroken. Hoe kan dat in vredesnaam zo snel? De rekstok van onze oudere kinderen is de boosdoener. Daar zijn ze aan gaan hangen, en er is er één afgevallen. Dit valt niet op te lossen met een pleister. Nee, binnen het kwartier staat de ziekenauto op de stoep. Het wordt een hele andere eerste dag dan dat wij ons voorgesteld hadden! Als tegen de avond het hele spul weer terug in huis is, heeft Jamy een gespalkte arm! En wij weten het zeker: we hebben nieuwe pleegkinderen.
