Op haar korte beentjes waggelt het peutertje van één jaar door de kamer. Wat een schatje! Lichtblonde krulletjes, dikke wangen en olijke oogjes. De trotse ouders stralen, maar zien er desondanks een beetje vermoeid uit. Want die lieve Femke maakt wel vier keer per nacht haar papa en mams wakker op het ogenblik. Een paar dikke knobbels zijn de oorzaak. Ze krijgt kiezen, dat is niet mis.
Kinderkiezen zijn wel het laatste waar je aan denkt als je gaat trouwen. Vier keer per nacht je bed uit ook al niet. Hanneke en Richard kijken peinzend als ik hen vraag waar ze dan wél aan dachten. Er komt een prachtige rij dromen uit hun mond: samen veel leuke dingen doen, met z’n tweetjes op de bank, de kachel aan, een wijntje en romantiek! Eigenlijk noem je dat verkering hebben zonder nog afscheid te hoeven nemen van elkaar. Elkaars beste vriend en vriendin zijn, een leven lang.
Het eerste jaar verliep ook zo, het was een heerlijke tijd. Hanneke: “We verlangden ernaar om vader en moeder te worden, en we waren heel erg blij toen ik in verwachting was. Maar het was wel jammer dat ik zo misselijk werd. Wat een tijden braken er aan. Daar zat ik dan, zeven dagen per week gehurkt bij de toiletpot, ik was ten einde raad! Waar was ik aan begonnen? Dit wilde ik niet! Ik wilde dat het ophield, dat ik weer gewoon was , de Hanneke van voor de zwangerschap. Maar het hield niet op, ik bleef zwanger én misselijk. Ik voelde me zo naar en ziek, letterlijk te ziek om verder ergens aan te denken. Nee, ook niet aan God. Maar de Heere dacht wel aan mij, want uiteindelijk was ik zo moe, dat ik helemaal aan het eind van mijn krachten bij Hem uitkwam. Ik bad om kracht en doorzettingsvermogen, en ik probeerde om weer vrolijk te zijn. Richard merkte het op, en zei : “Hanneke, lieverd, je doet het goed, ik ben zo trots op je!” Maar de volgende dag, toen ik een heerlijke maaltijd gekookt had, kwam alles er toch weer uit..
Ja, we keken echt verlangend uit naar de bevalling. De baby kwam gelukkig, maar het was een zware strijd. Eigenlijk ging alles mis wat je je maar bedenken kunt. Het is een wonder dat de baby heel was, en gezond. Een wolk van een dochter. Wat waren we blij met haar! Alles zat erop en eraan, dat is toch niet te geloven. Ze huilde nooit en iedereen zei dat het de mooiste baby was die ze ooit gezien hadden. Dat vonden wij ook natuurlijk!
In de avonduurtjes bij het vuur hadden we al vroeg in de zwangerschap samen besprken hoe we onze toekomstige rol als ouders in wilden vullen. Onze relatie mocht niet op het tweede plan komen als de baby er eenmaal was. Dus we stelden ons voor dat het nooit mocht gebeuren dat we direct naar de box zouden lopen als we thuiskwamen uit ons werk, nee, we moesten eerst elkaar begroet hebben. En zo deden we het! We maakten afspraken over de tijdsduur dat Femke mocht huilen. Tien minuten, niet méér en niet minder. Daar hielden we zelfs een stopwatch bij! Mijn zus en mijn beste vriendin vonden het maar vreemd. Maar we hielden voet bij stuk. Samen stelden we onze regels. Daar voelden wij ons het beste bij.
Nu we zo terugblikken op de afgelopen drie jaar van ons huwelijk, dan is er wel iets veranderd. Het is moeilijker geworden om ontspannen gelukkig te zijn. Na vier nachten zonder slaap ben je sneller geprikkeld, en voor je het weet maak je samen ruzie om een kleinigheid. Richard stelt hoge prijs op keurige stapels kleurige handdoeken in de kast. Als zijn handen op een lege plaats in de kast pakken dan kan hij ineens boos uitvaren. Ik schrik daarvan, en voel me dan direct aangevallen in mijn hele vrouw-zijn! Vorige week riep ik: “Maar ik ben meer dan je wasvrouw hoor!” Femke zat zoet te spelen met haar duplo, je denkt eigenlijk dat zo`n koter toch niets hoort. Maar onverwacht klonk haar hoge stemmetje: “Ja or papa! Mama isse echt lief or!”
Gelukkig zie ik wel in dat het onzin is om zo te denken. Richard moet meer inslikken als het eens even anders gaat en ik moet meer toegeven. ‘s Avonds na half negen gaat bij ons alles aan de kant en nemen we tijd voor elkaar. Rust, ontspanning en even geen buitenwereld. En zo komen we steeds tot dezelfde conclusie: Er is niemand die zoveel van elkaar houdt als wij!
Alles wat aandacht krijgt, groeit, en we hoeven onze relatie niet alleen in stand te houden. De Heere, de trouwe God, wil zo graag de Allereerste zijn. Een drievoudig snoer wordt niet licht verbroken. Het huwelijksformulier zegt het zo: Hij wil de gehuwden altijd helpen en bijstaan, ook als zij dat allerminst verwachten..
Schrijf nog snel in voor ons huwelijksweekend. Jullie zijn hartelijk welkom!
