Samen lazen we de aankondiging van Parels en Puzzels die zondagmorgen. Een ogenblik keken we elkaar aan. Ik zag een zweem van een glimlach in zijn ogen verschijnen.
In januari hopen we 50 jaar getrouwd te zijn. Als je eenmaal zover gekomen bent in je leven, dan ken je alle jaargetijden. Het is rustig geworden. De herfst heeft prachtige kleuren. Voor ons geen vroege wekkers en dichtslaande keukenkasten meer, geen ergernissen over geplette hagelslag op de witte stoelhoezen. Vaker samen lachen om iets wat alleen wij begrijpen. Op zaterdagavond op een normale tijd naar bed. We liggen niet meer met het ene oor in slaap en met het andere wakend tot ze er allemaal zijn.
Ons huwelijk kleurde met ons leven mee. Het voelt niet langer als verraad aan onszelf als we beseffen dat we elkaar nooit echt zullen kunnen veranderen. Denk niet dat dit zonder slag of stoot is gegaan overigens! Wat hebben we dat geprobeerd door de jaren heen!Het besef dat onze relatie veranderd is dringt nu pas goed tot ons door. We zijn elkaar zo onmisbaar geworden, niet in het minst door alles wat we samen meemaakten.
De zorgen zijn ons niet voorbijgegaan. Enkele jaren terug kwamen de gebreken van de ouderdom ons leven binnen. We moeten elkaar helpen tegenwoordig. Vroeger konden we gaan waarheen we wilden. Nu weten we wat het betekent “een ander zal u gorden, en brengen waar gij nìet wilt”. Die plaatsen zijn wachtkamers in allerlei ziekenhuizen, waar we ons over moeten geven in de handen van specialisten. Dat valt niet altijd mee. Maar de Heere wil ons ook hierin leiding geven. Als we lang moeten wachten is er tijd in overvloed. In ons hart en in onze gedachten bidden we dan voor de harten en handen van de doktoren. Al biddend komen vrede en blijdschap en vertrouwen op de Heere ons eigen hart binnen. Midden tussen de mensen doet God wonderen.
Jonge mensen (zoals onze kinderen, die nog maar 23 jaar getrouwd zijn), hebben vaak de gedachte dat geluk slechts uit momenten kan bestaan. Dat deze zeldzaam zijn en van korte duur en dat al spoedig de kleine en grote zorgen weer toeslaan. We begrijpen waar ze het over hebben, maar we weten meer. Er is een oogst.
Marius en ik zijn elkaars vertrouwde metgezel geworden op het pad van echtgenoten, vriend, vader en moeder, opa en oma. Wat hebben we veel beleefd samen. We beseffen dat geluk een grondhouding is. Het omringt ons, het is er op de achtergrond, altijd. Omstandigheden kunnen voor korte tijd een verandering brengen, maar Innerlijk geluk blijft. De tijd heeft de scherpe kantjes aan onze karakters afgesleten. Het is een gave van de Heere dat we elkaar nog hebben dat beseffen we tot in de grond van ons hart.
We vinden het geweldig wat ze tegenwoordig allemaal doen vanuit de kerk. Jammer dat we niet jonger zijn. Dan zouden we zeker meedoen. Nu weten we niet zo goed of we ons opgeven. We zijn niet van die praters. Vroeger werd er helemaal niet naar je mening gevraagd trouwens. Al die mondigheid van tegenwoordig. Dat is het ook niet hoor. Toch houden we van jongelui. Die mooie avond met de J.V. zullen we niet gauw vergeten. Ze denken dieper door dan je zou verwachten. Ze herinneren ons aan onze eigen kinderen toen ze die leeftijd hadden. Ja, en als we het daarover gaan hebben! Een wonder dat er nog tijd overbleef voor elkaar.
Er waren tijden, toen Marius nog in de kerkenraad zat, dat hij een leespreek aan het voorbereiden was en ik al luisterend nog gauw alle schoenen poetste op zaterdagavond. Zo kreeg ik soms al een zegen voor het zondag was. Marius zei achteraf steevast: ‘t Werd allebei gedaan voor Hem. En ja, dan zagen die schoenen er ineens heel anders uit!
Mensen met levenservaring zijn onmisbaar op ons huwelijksweekend! U bent hartelijk welkom.
