In het lokaal naast het mij zit een leuke vrolijke collega. Met een dun muurtje tussen onze lokalen proberen we onze leerlingen voor de edele talen Engels c.q. Duits te interesseren. We maken plannen voor een taaldorp en wisselen ideetjes uit. Op een dag ziet ze er helaas niet zo vrolijk uit als anders. Ze vertelt over haar broer. Het gaat niet zo goed met hem, hij blijkt ernstig ziek te zijn. Roniëlle – zo heet mijn collega – legt uit dat hij een stamceloperatie zal moeten ondergaan, wil hij in leven blijven. Zij is een inzamelactie gestart om de dure operatie te kunnen helpen betalen. Veel collega`s hebben haar al geholpen. Helaas is het geld nog niet voldoende. Het verhaal dat ik hier op deze pagina van mijn site met u deel, is niet alleen een verhaal over de gebrokenheid van het leven. Het is tevens een oproep om de liefde van Christus te praktiseren. Aan het woord komen de moeder en broer van Roniëlle.
“Beste lezers en lezeressen,
Mijn naam is Yvette Wijngaarden, zoals misschien velen onder u ben ik echtgenote, moeder, oma, vriendin en last but not least een christen.
Het is bijna 42 jaar geleden dat ik mijn hart aan de Heer heb gegeven door de doop der onderdompeling, de volwassen doop.
Vóór die tijd wist ik dat God bestond maar ik kende Hem niet echt. Ik had niet echt ervaringen met Hem meegemaakt. Ik liet me dopen omdat ik de zang, de saamhorigheid en eenheid onder de christenen geweldig vond. Het was iets wat ik niet kende maar wel erg mooi vond. Ik voelde me thuis bij ze. Ik ging dan ook dag in dag uit, week in week uit, maand in, maand uit, jaar in jaar uit naar deze kerk.
Ik voelde me thuis in deze kerk, maar echte ervaringen met God maakte ik niet, althans ik zag het niet. Totdat ik me wat meer ging verdiepen in Zijn Woord. Ik ging de Bijbel lezen en Bijbelstudies volgen. Ik leerde bidden en kwam erachter dat je ook in gesprek kon gaan met God zoals je met een goede vriend sprak. Je kon Hem alles vragen en Hij luistert naar je. Hij verhoort gebeden. Zo kwam het dat ik mijn God steeds beter leerde kennen en Zijn Zoon Jezus Christus die voor onze zonden stierf aan het kruis. Ik leerde ook dat ik met al mijn zorgen, pijn en verdriet, bij Hem terecht kon.
En zo begon ik steeds meer mijn vragen en noden bij Hem neer te leggen en Hij verhoorde mijn gebeden. Steeds weer. Maar ik merkte dat God niet alles verhoorde zoals ik wilde maar zoals Hij het goed vond voor mij.
Uiteindelijk leerde ik ook dat ik het aan Hem moest overlaten en in mijn gebeden, ” Uw wil geschiede,” moest bidden, wat ik toch best wel moeilijk vond. Want we willen toch vaak alles op onze manier hebben.
3,5 jaar geleden besloot mijn zoon om het contact met ons als familie te verbreken. Er waren dingen gebeurd waar hij het er niet mee eens was dus zette hij een streep onder alle contacten.
Alle pogingen om het weer goed te maken waren tevergeefs. Als gezin hadden we het hier moeilijk mee. Mijn man wist het te parkeren, mijn dochter ging op haar manier ermee om en ik kon er maar niet aan wennen. Ik ging de schuld bij mezelf zoeken; twijfels over de opvoeding enz enz. Ik huilde van binnen en kon het niet loslaten. Na lang de waarom vraag te hebben gesteld zonder een bevredigend antwoord, besloot ik voor hem te gaan bidden.
Dag in dag uit vroeg ik God om mijn zoon weer thuis te brengen, maar er gebeurde niets. Wekelijks was ik in de kerk en zag ik mensen om me heen die gelukkig waren met hun kinderen in hun nabijheid, blijdschap, plezier en geluk. En ik bleef huilen van binnen omdat ik geen antwoord kreeg op mijn vraag en het schuldgevoel dat ik iets verkeerd moet hebben gedaan tijdens de opvoeding liet mij niet los. Iets is fout gegaan. Ik had dagen dat Ik in de kerk stond te zingen en dat de tranen over mijn wangen biggelden en ik aan God vroeg, Heer waarom, waarom ik….en toen antwoordde God mij; waarom jij niet.Tja…Dit was diep..
Dit was niet wat ik verwachtte. Toen realiseerde ik me pas hoe egoïstisch ik bezig was en alleen maar aan mezelf dacht, aan míjn pijn en míjn verdriet.
Toen was het dat ik anders ging bidden; het was niet meer van “Heer, breng mijn zoon weer terug, breng hem weer thuis, maar meer van “ Heer, waar hij zich ook bevindt, laat hem zijn geloof niet kwijtraken. Laat hem iets van de basis wat we hem hebben meegegeven, hebben behouden.
Kort hierop kreeg ik een bericht op mijn telefoon van mijn dochter, die mij vertelde dat mijn zoon mij probeert te bellen en dat de telefoon maar steeds in gesprek was. Ik kon niet geloven wat ik hoorde…kon het waar zijn?
En ja hoor, het was waar, mijn zoon belde. Hij wilde weer naar huis, hij wilde ons zien en spreken, zijn ouders. Het was dinsdagmiddag toen hij belde en vrijdagmiddag zouden wij hem zien.
Die vrijdag bereidde ik een feestlunch voor zijn komst. We konden niet wachten totdat hij aanbelde. Hij zat in een scootmobiel omdat hij niet meer kon lopen. Mijn zoon, onze zoon heeft MS. Multiple Sclerose. Al 5 jaar. Hij gaat hard achteruit, helaas.
Maar we waren ondanks dat, blij om hem te zien; we konden ons geluk niet op. We waren weer als gezin bijeen. Ook onze dochter was aanwezig met onze kleindochter.
De verloren zoon is weer thuis. God heeft onze gebeden verhoord. We mochten hem weer verwelkomen en in onze armen sluiten. De Heer zij geprezen. Zijn Naam is wonderbaar!
Op dit moment zijn we bezig met fondsenwerving om onze zoon een stamceltransplantatie te laten ondergaan. Dit gebeurt in Mexico. Het houdt in dat hij dan weer kan gaan lopen en vooral lekker voetballen met zijn zoon. Een wens van elke vader. We hopen en bidden dat God het voor ons mogelijk maakt dat deze wens voor hem vervuld mag worden. Zijn naam zij geprezen. Hallelujah amen!”
Nu komt de broer van Roniëlle aan het woord. Hij schrijft:
“ In 2014 begon het allemaal. Daar sta je dan, midden in het leven. ik woonde samen met mijn vrouwtje en kinderen, ik werkte fulltime, had 2 prachtige auto’s voor de deur, in het weekend bracht ik mijn zoon naar voetbal, waar ik zelf ook trainer was, kortom ‘living the good life’. 5 jaar geleden kreeg ik vage klachten, last van hoofdpijn en vermoeidheid.Na verschillende bezoeken werd er gedacht aan een tumor. Na ruim 9 maanden van klachten kwam eindelijk de officiële diagnose van de oogarts. Ik had MS.In een periode van ongeveer 4 jaar ben ik depressief geweest en wilde ik zelfs dood. Ik sport nu 3 dagen in de week. Ik wil ondanks alles toch nog wil blijven sporten, ook al is dit niet al te makkelijk voor mij.
25-05-2016 Dit was de avond die mij hoop gegeven heeft. Boaz Spermon was op TV en heeft dezelfde operatie ondergaan, waardoor hij weer kan lopen. Op TV, een Jongen van mijn leeftijd, Boaz… mijn held! Boaz is in Zweden geholpen door middel van een stamcelbehandeling, hij kwam aan in een rolstoel en liep weg op eigen kracht!
Blijdschap, verdriet, euforie en adrenaline stroomde door mijn lijf, kippenvel tot op het bot. DIT WIL IK OOK. Ik begon gelijk te fantaseren over hoe ik straks met mijn zoon van 11 weer een potje zou kunnen voetballen, hoe ik straks achter mijn dochtertje van 5 maanden aan kan rennen, als ze de benen neemt zodra ze 2 is… Kan het dan toch nog goed komen? Inmiddels is mijn dochter 3 jaar en ben ik verder achteruit gegaan. Ik ben opzoek naar andere alternatieven, maar deze mochten niet baten. De stamcelbehandeling is echt mijn laatste hoop!”
Wilt u iets geven om deze operatie mogelijk te helpen maken? Klikt u op onderstaande link, en reageer op de oproep van deze familie alstublieft.
https://www.facebook.com/HelpRoelweerlopen/
https://bunq.me/Helproelweerlopen
