Elisa is al bijna een jaar bij ons. We zien een prachtig meisje groeien en groter worden. Studeren en werken gaan haar heel goed af, bovendien heeft ze een leuke bijbaan bij het Kruidvat. Alle reclame-acties koopt ze in, zodat er een enorme voorraad shampoo, conditioners en deo`s groeit op haar boekenplank!
Als de kinderen thuiskomen is het feest voor haar.
Met glimmende ogen en opgetrokken knieën krult ze zich in het weekend op de bank en luistert ademloos naar de studentengesprekken van haar pleegbroers en zussen over ziektebeelden, colleges, en rommelige studentenonderkomens. Dit wil ze óók, gaat zeker lukken als ze verder, verder, en verder leert!
Daar is iedereen het mee eens.
Het is niet eenvoudig als je vader een nieuw gezin heeft, en je moeder alleen woont. Je broer zie je maar een enkele keer, als het hem uitkomt.
Je vader is moslim, je moeder was net als je pleegouders, van zo`n soort geloof.
Maar nu niet meer.
Ze luistert, stelt vragen over de Bijbel, maar gaat niet mee naar de kerk. Want vader wil eigenlijk ook best graag dat ze moslim wordt. Wat je zelf wil, is erg moeilijk als je nog niet zo goed weet wie je bent.
Na een jaar is Elisa`s moeder zo ver dat ze de nieuwe pleegmoeder wel zou willen ontmoeten.
We gaan samen, met moederdagkadootjes in hartenpapier gepakt, een fleurige bos bloemen erbij.
De kleine lage woning heeft een dorre voortuin met een verdwaalde voorjaarsbloem langs het korte toegangspad.
Stille ogen kijken me aan. Onze handen vallen even inéén. Ze neemt me op met een onderzoekende blik die ik rustig laat gaan.
Kleine kamer met wat stille hoeken, een verrassende boekenpartij.
We gaan tegelijkertijd zitten. Ze lijkt te wachten. Dan vindt haar blik het kind, en de ogen lichten op.
Wat ziet ze er goed uit! Ze is even helemaal gelukkig.
Voorzichtig zoek ik naar woorden, om de flinterdunne sfeer niet te breken.
“ Elisa liet me haar babyalbum zien. Daar sprak zoveel liefde uit. Wat heb je goed voor haar gezorgd in de twee jaar dat ze bij je was. Zulke leuke kleertjes, en ze was zo schoon. Dat is heel bijzonder vind ik. “
Er groeit een ragfijne draad tussen ons, om het kind heen.
“ Het was loodzwaar om haar af te staan. Maar ik wist dat ik zelf niet voor haar opvoeding in kon staan. En daarom ben ik tot dit besluit gekomen. Maar het is soms nog zo zwaar, zo zwaar..”
Het verhaal is niet lang, wel treurig. Ik voel mijn ogen branden en mijn hart donker worden.
Nee, ze gaat niet meer naar de kerk, het is daar zo druk, en ze is maar alleen ook.
Haar zoon ziet ze nooit meer, maar ze leerde hem bidden. Ze kijkt mij even aan en zegt:
“ Hij lag altijd op zijn knietjes als hij bad. Mijn oren horen zijn woorden nog steeds. “
Stilte.
“ God heeft het ook gehoord. Ga dan toch verder, of bid je niet meer? “
Ze knikt, ze bidt nog altijd.
Na een half uurtje sta ik op.
Elisa blijft nog wat.
Straks zal haar moeder haar naar de trein brengen, dat is zo leuk, dan lopen ze even samen over straat, moeder en dochter.
Maar de moeder zal alleen thuis komen.
Ik rijdt naar huis, en zoek naar woorden om te beschrijven.
“Deine Kinder sind nicht deine Kinder.
Sie kommen von Gott, und obwohl sie bei dir sind, gehören sie nicht dir.
Du kannst ihnen deine Liebe geben, aber nicht deine Gedanken; denn sie haben ihre eigenen Gedanken. Du kannst ihren Körper ein Haus geben, aber nicht ihrer Seele, denn ihre Seele wohnt im Haus von morgen, das du nicht besuchen kannst – nicht einmal in deinem Träumen. Du kannst versuchen ihnen gleich zu sein, aber suche nicht, sie dir gleich zu machen, denn das Leben geht nicht rückwärts und verweilt nicht beim Gestern. Du bist der Bogen, von dem deine Kinder als lebende Pfeile ausgeschickt werden.
Mein Gott, lass die Bogenrundung in meiner Hand Gebet, Vertrauen und Freude bedeuten.”
( aus: Goldene Worte, Gedichte und Gedanken. )