Ana
Negen jaar geleden kwam ze naar Nederland. Ongehuwde moeder met een kind. Zoals zoveel vrouwen in Polen. Een slimme meid. Studie psychologie en pedagogiek. Werkte met kinderen. Helaas verdiende ze bijna niets! Op een dag vertelde de buurvrouw over haar werk in Nederland. Noest schoonmaakwerk, maar ze verdiende er het dubbele van het loon dat Ana als hoogopgeleide werknemer uitgekeerd kreeg!
In een opwelling besloot Ana om haar geluk in Nederland te proberen. Zo kwam ze bij ons terecht. Haar werk verplaatste zich naar een fruitbedrijf in Kruiningen. Daar verdiende ze het veelvoudige van haar salaris in Polen!
Op dit moment wonen er 150.000 Polen in Nederland. Ze woonden eerst veelal in kleine huurhuizen. Vaak weer onderverhuurd door “ slimme “ Hollanders. Opgepropt met meerdere gezinnen. Dat gaf soms ruzie. Want het was ieder voor zich. Iedereen kwam om geld te verdienen, niets meer, en niets minder.
In Vlissingen kwam Ana terecht bij Dunya, een vereniging die zich inzet voor allochtonen. Ik ontmoette haar in de taalles. Ana viel mij op door haar vrolijke inslag. Ze leerde snel, en we lachten wat af in die lessen! Maar er was meer.
Ze had een sprekend hart. Zodra je het over God had, of over de Bijbel, dan was ze erbij. Er ontstond direct een goed gesprek met haar. Zo werden we vriendinnen. Ik ging met haar mee naar de Poolse dienst in Goes en verbaasde me over de traditionele Paasdienst en de besproeiing met het wijwater.
Daniël kwam naar de Kids Club. Soms moesten we hem op het laatste nippertje thuis van de bank plukken, maar hij kwam!
“ Was jij er ook bij toen we met kerst die film van de Nativity Story lieten zien? “ vraag ik haar nadenkend.
Ze slaat haar handen voor de ogen en begint te huilen.
Ik wacht. “Waarom zou ze huilen ” denk ik.
“ Het is zo `n andere tijd geworden” zegt ze. Alles is verhard onder de Polen. Iedereen werkt voor het geld. Niemand kijkt echt naar elkaar om. We vergeten wat echt belangrijk is.”
Daniel ziet er goed uit. Hij heeft zich opgegeven voor de Zeevaartschool. Maritiem officier wil hij worden.
“ Ana, geloof je nog in God? “
“Jazeker” zegt ze. “ God helpt mij altijd. Hij wijst me de weg die ik gaan moet. “
“ Daniël, welk gevoel gaf jou die Club eigenlijk? ΅
“ Het was gezellig. Dat voetballen enzo. Je ging blij naar huis. We hadden het gevoel dat we welkom waren! We maakten een leuke tijd met z`n allen en kregen daardoor een vriendengroep.”
Ana heeft twee maatjes gevonden. Alhoewel ze maar enkele jaren ouder zijn, noemt zij ze haar oma`s. Ze kan er terecht, er is een tafel om aan te huilen en bij te lachen. Zorgen te delen, en hulp te vragen bij de papierromslomp die huurbijstand en allerlei burgerzaken vereisen.
Ik zie met mijn eigen ogen hoe de Heere voor haar zorgt.
Blij fiets ik naar huis.
Soms vind je iets terug van het werk voor God gedaan. Zomaar in twee mensen.