Het Levende Water

De lange smalle tuin van het kleine nieuwbouwhuis verraadt direct dat hier een jong gezin woont. Fleurig speelgoed, een kinderstoel op het kleine terras. Een landelijk kippenhok plus een mooie kleine vijver. Gras dat het spel van kinderen verraadt.
Sanne – een jonge vrouw van begin dertig – schenkt een glas fris water in. We kletsen eerst wat over de kinderen, en over het mooie weer. Dan begint ze te vertellen.
Robert komt uit een ander land, een andere cultuur. Langs wonderlijke wegen hebben ze elkaar ontmoet. Eenmaal in Nederland en getrouwd, was het niet eenvoudig om te settelen, maar ze hielden van elkaar.
Sanne is een rustige vrouw, ze heeft haar werk in de gehandicaptenzorg.
Dat werk is noodzaak, want Robert heeft geen baan. Enkele jaren geleden is hem een ernstig bedrijfsongeval overkomen. Hieraan heeft hij zoveel pijnklachten overgehouden dat het onmogelijk voor hem is om te werken.
Een jong gezin met een half salaris, dat betekent rekenen en nog eens rekenen, heel erg zuinig zijn.
Als alle vaste lasten van het maandbedrag afgetrokken zijn, blijft er een piepklein huishoudgeld over. Zó klein, dat Sanne soms op het eten voor zichzelf bezuinigt voor haar kinderen. Zó krap, dat ze liever een tas booschappen heeft dan een plant of een bos bloemen.
Dat is niet altijd eenvoudig. Toch maakt Sanne er geen drama van, totaal niet zelfs. Rustig zegt ze: “ God zegt dat Hij voor ons zorgt. Hij doet dat ook. Hij doet dat op Zijn manier. Het is niet zo dat ik kan vragen: “ Heere God, ik wil zo graag kunnen leven!” En dat ik dan een salaris op mijn rekening gestort krijg.” Ik moet er voor werken. Maar dat kan ik ook.
Als ik mijzelf met leeftijdsgenoten vergelijk zie ik natuurlijk vrouwen die het op financieel gebied veel beter hebben. Dan denk ik: “ Zou ik er gelukkiger door worden? Wat zou ik er mee doen? Geld is een middel dat je nodig hebt, maar het is wel bijzaak. Nieuwe kleren koopt ze zelden. Robert nooit. Ik zie aan de waslijn een schattig babyjurkje hangen. Over de stoel tegenover mij een prinsessenjurk voor haar kleuterdochter. De kinderen gaan voor, overduidelijk.
“Ben je echt altijd blij en tevreden Sanne?” vraag ik.
“ Soms ben ik boos op God, maar Robert wil dat niet hebben.” Robert, die na het ongeluk veranderd is. Sanne vervolgt: “ Het is moeilijk als de kinderen zeggen:  Ik kan niet op papa`s rug hè mam? Want papa heeft pijn!”
Het heeft Sanne niet van haar leven met de Heere weggeleid. Integendeel. Ik hoor haar zulke mooie dingen zeggen dat mijn hart er helemaal blij van wordt.
“ Al vanaf klein kind hield ik van de Heere Jezus. Dat was geen vraag voor mij. Vaak zongen we thuis psalm 79 : 7  “ Zo zullen wij, de schapen Uwer weide, In eeuwigheid Uw lof, Uw eer verbreiden, en zingen van geslachten tot geslachten, Uw trouw, Uw roem, Uw onverwin`bre krachten. “
Dan wilde ik zelf eigenlijk liever zingen: “ Gedenk niet meer aan het kwaad dat wij bedreven.“  “Waarom dat kan ik niet goed zeggen. Het was gewoon zo.
Toen ik zeventien jaar was heb ik duidelijk God stem gehoord. Hij sprak:  “ Wees stil en weet dat Ik God ben en voor Mijn kinderen zorg! “ “Die Stem was zo duidelijk alsof het echt gezegd werd.
De Heere heeft dat ook altijd gedaan in mijn leven. Daar is geen enkele twijfel over!”
“De toekomst? Als je hoort en ziet wat er allemaal gebeurd in de wereld, dan zie ik uit naar de Wederkomst. Dat de Heere Jezus terugkomt, en alles nieuw worden zal. De aarde wordt zoals zij bedoeld is. En wij in Vrede zullen leven. Dat we Hem mogen verheerlijken.
Als je met de Heere leeft, mag je van het Levende Water drinken, nu al. En mag je vrij zijn.” 
De stralende oogjes van het babydochtertje laten er geen twijfel over bestaan: De liefde heeft hier het hoogste Woord. De liefde van God!