Lekker dagje vandaag op school. Ze hebben toetsen. Op het VMBO heeft dat heel wat voeten in de aarde, zeker als ze maanden geen Duits gehad hebben.
“ Ik snap er niks van wat we moesten leren!” ( ze hebben minstens drie keer een stencil gehad waar de toetsstof uitgebreid op beschreven staat, de blaadjes knipogen kreukelig uit tas of boek )
“ Mogen we eerst nog een uur om alles over te kijken?” ( tuurlijk mag dat )
“ Ik moet eerder weg want ik moet naar de ortho! “ ( mag )
“ Mag ik hem later inhalen want ik moet die KTT ook nog maken en dat doe ik liever eerst en anders haal ik alles door elkaar! “ ( begrijpelijk )
Blaadjes uitdelen, plus de stencils met de vragen. Alle telefoons opgeborgen in een wandkleed vol mapjes en nummers. Nu verwacht ik de volgende vragensessie zeer binnenkort! Die zal gaan over zakdoek halen, toiletbezoek, of vergeten schrijfgerei.
Ik loer als een adelaar of ze niet stiekem de versies A en B omwisselen. Vervolgens deel ik pennen uit aan de mensen die er geen bij zich hebben. Mijn etui is alweer bijna leeg! Zelden krijg je een pen terug aan het eind van de les!
Als ze eenmaal aan het werk zijn wordt het vredig. Er wordt druk geschreven, gekrabbeld, gepend, of in de verte getuurd. Hier en daar zie ik het begin van een spiek-sessie. Die wordt met een waarschuwend kuchje de grond in geboord. Als het helemaal de spuigaten uitloopt spring ik ineens als een tijger te voorschijn en brul: “ lever maar in! “ Op het proefwerkpapier komt met dikke stift “ spieken! “ te staan.
De schuldige zondaar zakt berustend in de bank neer en probeert te doen alsof het hem of haar niets kan schelen. Ik zie hersenen op volle toeren werken. Ze berekenen of ze deze onherroepelijke één erbij kunnen hebben. Of dat het de katastrofale druppel zal zijn die de cijferemmer naar het negatieve zal doen overlopen. Dan zouden ze misschien wel blijven zitten! Stel je voor denk ik ongerust. En besluit al een datum te prikken om het proefwerk alsnog in te laten halen.
Faris ziet er wat bleekjes uit. Geen wonder, het is de vastentijd heeft hij me zojuist verteld. “ Eet je de hele dag niets Faris? “ Nee, helemaal niet, hij drinkt ook niets. Met dit zomerweer een zware opgave. Shaquana heeft nieuwe dread- locks waar ze uren en uren geduldig voor stil heeft moeten zitten. Naast haar donkere en prachtige uiterlijk een oer Hollands typetje met blonde haren. Het is zo leuk met deze jongens en meiden! Hoewel ze totaal niet geloven ( zeggen ze ) willen ze dat ik de dag open met een gebed. “ Dat voelt veilig! “ zeiden ze vanmorgen. Heel bijzonder! Vandaag vertelde ik iets over het geloof van Bonhoeffer. Iets over de tijd van Hitler, en iets over God. Zullen ze er nog eens aan terugdenken later? Je kunt het nooit weten! Feit is dat we elkaar waarderen en er een band ontstaat.
Een paar kids hebben een nog bijna leeg blad voor hun neus. Ze kijken bijzonder zielig. Dan is er nog een jongen die dyslectisch is, hem lees ik de toets voor. Niet te hard, zodat de anderen er geen last van hebben. Druk? Niet al te druk. Maar het uiterste vergend van organisatie, improvisatie, conversatie en animatie! Dat heet: docent zijn.
